چرا کودک آزاریها گزارش داده نمیشوند
تاریخ انتشار: ۲۷ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۰۱۳۱۹
به گزارش خبرنگار مهر، کودک آزاری یکی از مهمترین و حساسترین موارد انواع خشونتهای خانگی است.
اگر چه همسر آزاری و سالمند آزاری هم از موارد پرشمار در خشونتهای خانگی هستند به جهت اینکه کودک آزاری چندان گزارش داده نمیشود و معمولاً توسط خود کودکان هم پیگیری نمیشود بیش از دیگر موارد خشونتهای خانگی نیازمند توجه عموم جامعه به این مساله است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
کودک آزاری یک پدیده جهان شمول است. در سرتاسر جهان نیز وجود دارد و نهادهای حمایتگر کودکان و نوجوانان، سمنها و تشکلهای غیر دولتی بسیاری در سرتاسر جهان برای حمایت از کودکان فعال هستند.
در یک دسته بندی کلی کودک آزاری به چهار دسته بزرگ «کودک آزاری جسمی»، «کودک آزاری جنسی»، «کودک آزاری روانی و عاطفی» و «مسامحه و غفلت» تقسیم میشوند.
علاوه بر چهار مورد کودک آزاری فوق، «کودک آزاری اقتصادی» و «کودک آزاری سیاسی» را هم میتوان در زمره مهمترین انواع کودک آزاری دانست.
مهمترین شکل کودک آزاری اقتصادی، استفاده از کودکان به عنوان نیروی کار در مشاغل نامناسب برای کودک است. حضور کودک در کارگاههای زیرزمینی و مخفی و استفاده از کودک برای جمع آوری پسماند از زشتترین و خطرناکترین انواع کودک آزاریهای اقتصادی است که تحت عنوان کودکان کار در جوامع وجود دارند.
حتی در موضوع کودک آزاری اقتصادی بسیاری از کارشناسان معتقدند استفاده از کودکان به عنوان مدل در شوهای لباس یا در شبکههای اجتماعی که این روزها هم زیاد شاهد آن هستیم نوعی از کودک آزاری اقتصادی است.
با این حال بخش قابل توجهی از کودکان کار در کشور ما از اتباع هستند و همین موضوع موجب میشود شناسایی این کودکان در ایران سختتر از سایر کشورها باشد.
در دسته بندی کودک آزاریهای سیاسی هم باید به استفاده از کودکان در جنگها، در نزاعهای گروهی و قبیلهای و در ناآرامیهای سیاسی و اجتماعی اشاره کرد. استفاده از کودکان برای تبلیغات سیاسی در انتخابات و همچنین جاسوسی از دیگر موارد کودک آزاریهای سیاسی است.
بیشتر کودک آزاریها گزارش داده نمیشوند
با توجه بیشتر به انواع کودک آزاریها و آمارهای موجود میتوان دریافت به دلایل متعددی هر یک از انواع کودک آزاریها هیچ گاه ثبت و پیگیری نمیشوند. مهمترین دلیل در ایجاد چنین وضعیت خطرناکی، عدم پیگیری شخص کودک آسیب دیده از آزار است. عدم تربیت صحیح و عدم آموزش مناسب به کودک در هنگام مواجهه با فرد یا عامل آزارگر و این مساله که در بسیاری از موارد کودک آزاری توسط یکی از اعضای خانواده صورت میگیرد موجب میشود کودک آزاری هیچ گاه تاکنون به صورت جدی گزارش داده نشود.
آثار مخرب خشونتهای کلامی بسیار بالاست اما به ندرت مصادیق کودک آزاری کلامی گزارشی داده میشود.
سیدحسن موسوی چلک رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران در گفتوگو با خبرنگار مهر در پاسخ به این سوال که چرا کودک آزاریها معمولاً گزارش داده نمیشوند، گفت: آن دسته از کودکآزاری هایی که بیشتر به آن اشاره میشود کودک آزاری جسمی است. کتک زدن، شلاق زدن و سوزاندن برخی از مصادیق عمده کودک آزاری جسمی است معمولاً آزارهای جسمی به راحتی گزارش نمیشوند و البته این موضوع محدود به کشورهای خاصی هم نیست. آزارگران جنسی کودکان هم عموماً از کسانی هستند که در نزدیکی کودک قرار دارند و محرم به کودک هستند به همین دلیل معمولاً آزارهای جنسی چندان گزارش نمیشود.
این مددکار اجتماعی افزود: گزارش کودک آزاریهای عاطفی مثل تمسخر و تحقیر، مقایسه، نادیده گرفتن و این موارد هم حداقل در فضای جامعه ما چندان موضوعیتی ندارد. چندان مرسوم نیست بابت آزارهای کلامی فردی از کسی شکایت کند مخصوصاً وقتی که فرد آزار دیده کودک باشد. البته آثار مخرب خشونتهای کلامی بسیار بالاست اما به ندرت مصادیق کودک آزاری کلامی گزارشی داده میشود. مسامحه و غفلت هم معمولاً گزارش نمیشود زیرا فرد آزارگر تعمدی در آن ندارد.
موسوی چلک با بیان اینکه در آزارهای اقتصادی هم چندان شاهد گزارش نیستیم، گفت: مگر اینکه آزار اقتصادی همراه با یک آزار جسمی یا آزار جنسی همراه باشد. در مورد استفاده از کودکان برای جاسوسی یا ازدواجهای سیاسی هم معمولاً در هیچ جای دنیا گزارشات مستندی نداریم که بتوانیم به آنها استناد کنیم. در ایران هم در این خصوص همین گونه است.
کودک آزاری و طیف وسیع مصادیق آن
اگر به قانون اطفال و نوجوانان و آئین نامه اجرایی آنکه در سال ۹۹ به تصویب رسید توجه کنیم شاهد مصادیق بسیار زیادی برای کودک آزاری هستیم که این مصادیق نشان دهنده کودکان در وضعیت مخاطره آمیز است.
شاید شما فکر کنید که هیچ گاه قادر نیستید که کودکی را آزار دهید اما باید گفت هر گونه مسامحه و غفلت در نگهداری کودکان نوعی از کودک آزاری است که حتی ممکن است آثار بسیار زیانباری برای کودک به همراه داشته باشد.
ضرب و جرح، توهین و تحقیر، بهره کشی اقتصادی، انجام هرگونه اقدام غیر قانونی و یا معاملات غیرقانونی، فحشاء نشان دادن هرگونه تصویر مبتذل و صحنههای زشت به کودک همگی از مصادیق وضعیت مخاطره آمیز در کودک آزاری است.
در قانون اطفال و نوجوانان برخی از مصادیق به صورت جزئیتر نشان داده شده است؛ مثلاً سهل انگاری در انجام وظایف در نگهداری از کودکان بی سرپرست و بد سرپرست مصداق کودک آزاری است. ابتلای هریک از والدین به اختلالات روانی و یا بیماریهای روانی و شخصیتی یا ابتلای والدین به بیماریهای واگیردار جسمی از جمله موارد کودک آزاری است.
زندانی شدن هریک از والدین یا هر دوی آنها نوعی کودک آزاری است. ابتلای والدین به اعتیاد به مواد مخدر و روانگردان یا اعتیاد به قمار، اداره کردن مراکز فساد و فحشاء توسط هریک از والدین یا سرپرستان، خشونت مستمر والدین نسبت به همدیگر و کودکان، باز ماندن طفل و نوجوان از تحصیل، طرد شدن کودک و نوجوان از خانواده، فقر شدید، پناهندگی، آوارگی و مهاجرت خانواده، فرار از خانواده و ترک تحصیل از جمله موارد و مصادیق کودکان در معرض وضعیت مخاطره آمیز است که این موارد به صورت صریح در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان آمده است.
بنابراین کودک آزاری طیف گستردهای از عناوین و مصادیق را در بر میگیرد که ممکن است درون خانواده توسط اعضای خانواده و یا بیرون از خانواده توسط افراد دیگر صورت گیرد.
میزان کودک آزاریها در کشور رشد داشته است
اگر چه مسئولان سازمان بهزیستی معتقدند آشنایی مردم با نهادهای اجتماعی حمایت گر و رشد تماس مردمی با این سازمانها دلیل رشد میزان گزارشهای کودک آزاری است با این حال برخی دیگر از محققان معقتقدند کودک آزاری در کشور ما طی سالهای اخیر بیشتر شده است.
مردم باید شماره تماس ۱۲۳ اورژانس اجتماعی یا شماره ۱۱۰ پلیس و یا شماره تلفن ۱۵۷۰ را که برای آسیبهای اجتماعی دانش آموزان در نظر گرفته شده است به خاطر داشته باشند. رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با اشاره به بررسیهای انجام شده در خصوص کودک آزاری گفت: مصادیق، تعداد و میزان کودک آزاری در سالهای اخیر افزایش یافته است و تبعات خود را هم به دنبال داشته است.
موسوی چیلک افزود: آنچه که مهم است این است که همه کسانی که با کودکان سر و کار دارند؛ معلم؛ والدین؛ مربیان مدارس؛ افراد شاغل در قوه قضائیه، سازمان بهزیستی، تشکلهای غیردولتی که به اشکال گوناگون با کودک سروکار دارند، اصحاب رسانه و نویسندگان همه باید چند چیز را بشناسند؛ اول اینکه ویژگی کودک و نوجوان را بشناسند، دوم اینکه قوانین و مقررات پیرامون کودک را بشناسند و سوم اینکه منابع اجتماعی مرتبط با کودک را بشناسند.
وی در تشریح منابع اجتماعی مرتبط با کودک گفت: به عنوان مثال مردم باید شماره تماس ۱۲۳ اورژانس اجتماعی را در خاطر داشته باشد یا شماره ۱۱۰ پلیس و ۱۵۷۰ را به خاطر داشته باشند. معلمان و دانش آموزان اگر در مدارس هستند شماره تماس ۱۵۷۰ را که با عنوان خط ملی نماد برای آسیبهای اجتماعی دانش آموزان در نظر گرفته شده است به خاطر داشته باشند.
این مددکار اجتماعی خاطر نشان کرد: شناخت منابع اجتماعی هم برای کودکان ضروری است و هم برای کسانی که به هر شکلی با کودک سروکار دارند. در بسیاری از مواقع استفاده درست از منابع اجتماعی میتواند در درجه اول پیشگیری از کودک آزاری را به همراه داشته باشد و در ثانی اگر به هر دلیلی کودک در وضعیت مخاطره آمیز قرار گرفت با بهرهگیری از منابع اجتماعی باید از تداوم کودک آزاری و خطر بیشتر جلوگیری کرد. متأسفانه بسیاری از افراد در کشورمان این منابع اجتماعی را نمیشناسند.
شناخت منابع اجتماعی وظیفهای همگانی در پیشگیری از کودک آزاری
شناخت منابع اجتماعی یک فرصت مناسب برای حمایت بیشتر از کودکانی است که به هر شکلی و در هر جا حتی درون خانواده ممکن است با آسیب مواجه شوند.
اورژانس اجتماعی که با شماره تلفن ۱۲۳ در دسترس همه مردم است با هدف کنترل و کاهش بحرانهای فردی، خانوادگی و اجتماعی، در دسترس قرار دادن خدمات اجتماعی تخصصی برای افراد نیازمند، انجام مداخلات اجتماعی- روانی و کمک به آزاردیده برای مداخلات انتظامی و قضائی در تمامی ساعات شبانه روز در دسترس است.
پس از شماره گیری عدد ۱۲۳، با زدن کلید یک به صورت اجمالی خدمات اورژانس اجتماعی بیان میشود و عدد ۲ شما را مستقیماً به اپراتور وصل میکند تا در کمترین زمان ممکن به مشکل یا گزارش شما پاسخ و رسیدگی لازم صورت گیرد.
در صورتی که شاهد هرگونه کودک آزاری بودید در اسرع وقت با شماره تلفن ۱۲۳ اورژانس اجتماعی و یا پلیس ۱۱۰ و یا شماره تلفن ۱۵۷۰ تماس بگیرید.
کد خبر 5811882 علی قدمیمنبع: مهر
کلیدواژه: کودک آزاری اورژانس اجتماعی بهزیستی شهرداری تهران قوه قضاییه پلیس راهور صنایع دستی مترو سازمان هواشناسی سازمان محیط زیست هلال احمر جمهوری اسلامی ایران وضعیت جوی کشور امداد رسانی شورای شهر تهران جوانان شهر تهران میراث فرهنگی کودک آزاری اقتصادی وضعیت مخاطره آمیز استفاده از کودکان انواع کودک آزاری اورژانس اجتماعی استفاده از کودک کودک آزاری گزارش داده کودک آزاری منابع اجتماعی کودک آزاری ها کودک آزاری شماره تلفن خاطر داشته برای کودک مهم ترین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۰۱۳۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله بههنگام، راه کنترل نشانههای اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقصهایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبتهای اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته میشود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر میگذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز میشود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخلههای آموزشی و رفتاری طولانی مدت میتوان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز میشود که اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، به نظر میرسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روشهای درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
نقش و تأثیر خانوادهها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندانامیر سالار شریفی، روانشناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار میکند: اولین افرادی که میتوانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانوادهها هستند.
وی با بیان اینکه خانوادهها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، میافزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانههایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه میدهد: بهطور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا میکنند و فقدان انجام فعالیتهای معمول میتواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمیگوید، میتواند نشانهای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان میکند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیریهای حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بیتابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازیهایی که اقتضای سن فرزندان است، میتواند از دیگر نشانههای اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیفهای گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانههای این اختلال را دارا باشد، اضافه میکند: هرچه بروز و ظهور نشانهها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیفتری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبهرو خواهیم بود.
این روانشناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانوادهها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان میکند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، میتوانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمیگیرد و این زمان طلایی از دست میرود.
شریفی میافزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورونهای کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباطگیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطافپذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق میافتد که سبب بهبود عملکرد آنها میشود، نیاز است با مداخلههای زودهنگام و اقدامات برنامهریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان میکند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمانهای خصوصی آزمونهایی مجازی را در صفحه موتورهای جستوجوگر ایجاد کردهاند که خانوادهها میتوانند با شرکت در این آزمونها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانههای اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمونهای مجازی اکتفا کرد، میگوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگیها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیقتر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینههای غربالگری عنوان میکند: استفاده از آزمونهای مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینهای برای خانوادهها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانوادهها باید هزینهای را پرداخت کنند.
تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / زمان طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهیدمعصومه یزدانیپور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمیتواند به صورت اختیاری علائم و نشانههای اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار میکند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانهها مربوط به مسئلههای عصب شناختی است که باعث میشود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمیتواند سبب کنترل نشانههای اوتیسم در افراد شود، میافزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان میشود و مراحل آن را طی میکند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد بهویژه کودکان وجود دارد، ادامه میدهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوتهای رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، میتواند نشانههایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانیپور عنوان میکند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله بههنگام از دست میرود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت میگیرد.
وی اضافه میکند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد همسن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاسهای آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر همسنوسالان میشود، اما بهطور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست دادهایم و باید در صورت تشخیص، مداخله بههنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان میکند: منظور از مداخله بههنگام، برگزاری دورههای درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطافپذیری بیشتری دارد و با انجام تمرینهای درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار میشود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانیپور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار میشود، صورت میگیرد، میافزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک میشوند و با ارجاع دادن او به متخصص روانشناس و روانپزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام میگیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روانشناسها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح میکند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا میتوانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندیهای فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمونهای دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیصهای بالینی مورد استفاده قرار میگیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت میکنیم، منظور مداخلههای بههنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانههای این اختلال میشود، برای مثال با مداخله زودهنگام میتوان بیشتحریکی و کمتحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمیتوان به صورت کامل شدت نشانههای فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانههای این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069